Πέρασα πολύ καλά στο πρώτο μου ταξίδι σε όλο τον κόσμο κάνοντας πάρτι. Ήμουν είκοσι πέντε ετών και έτοιμη να ξεκουραστώ μετά από ένα τέταρτο του αιώνα ζώντας μια αρκετά προστατευμένη, μεσοαστική ζωή. Στο μυαλό μου, τα πολλά ταξίδια με σακίδιο πλάτης αφορούσαν τη συνάντηση με συνταξιδιώτες, το πάρτι και το να λες ναι σε οτιδήποτε έρχονταν στο δρόμο σου. Και αυτό συχνά οδηγούσε σε κάποιες εξωφρενικές εμπειρίες.
Σαν να μπαίνεις σε ρινγκ του μποξ στο Κο Φι Φι της Ταϊλάνδης.
Πριν ξεκινήσω αυτό το ταξίδι το 2006, χρησιμοποιούσα τον ιστότοπο MySpace για να συναντώ ταξιδιώτες εκ των προτέρων, καθώς, ως εσωστρεφής, ανησυχούσα πολύ ότι δεν θα έκανα φίλους στο δρόμο. Το MySpace είχε πολλές ταξιδιωτικές ομάδες, γι’ αυτό επικοινώνησα με τους ανθρώπους με την ελπίδα να τους συναντήσω στο ταξίδι. (Ήμουν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν τον Ιστό ως εργαλείο κοινωνικής δικτύωσης: Είχα ένα blog το 2001 και γνώρισα την πρώτη μου κοπέλα στο Friendster όταν η συνάντηση με ανθρώπους στο διαδίκτυο ήταν ταμπού.)
Αφού προσγειώθηκα στην Μπανγκόκ στα τέλη εκείνου του έτους, έτυχε να συναντήσω τη Λίντσεϊ στο αεροδρόμιο, μια Βρετανίδα που ήταν προγραμματισμένο να συναντήσω αργότερα εκείνη την εβδομάδα στο Κράμπι. Ήταν με τους φίλους της Τζον και Στέφανι. Ως τύχη, ήμασταν στην ίδια πτήση για το Πουκέτ, οπότε αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας μαζί νωρίς.
Στο Πουκέτ, είχαμε κλείσει διαμονή στον ξενώνα που έγινε διάσημος από την ταινία Η Παραλία. Ήταν τόσο τρομερό όσο φαινόταν η ταινία, με λεπτούς τοίχους, βρώμικα μπάνια και σκληρά κρεβάτια. Μείναμε ένα βράδυ.
Από εκεί, πήγαμε στο Κο Φι Φι, όπου σχεδιάζαμε να περάσουμε τρεις νύχτες. Το νησί εξακολουθούσε να είναι επηρεασμένο από το τσουνάμι που το είχε καταστρέψει δύο χρόνια πριν, με μια κακοφωνία θορύβου καθώς προσπαθούσε να ξαναχτιστεί. Υπήρχαν συντρίμμια και κατασκευές παντού, και πολλές επιχειρήσεις ήταν ακόμα κλειστές και τα σπίτια εγκαταλειμμένα.
Βρήκαμε ένα φτηνό δωμάτιο στην άκρη της κύριας πόλης, για να εξοικονομήσουμε χρήματα, το πιο πολύτιμο αγαθό ενός ταξιδιώτη.
Συνδεθείτε στην ομάδα TicketsWe στο Viber <<
Διαβάστε επίσης: Πώς να επισκεφτείτε το Krabi και το Phi Phi
Εκείνο το βράδυ, κάναμε αυτό που κάνουν οι backpackers στο νησί: κάναμε πάρτι. Φάγαμε φτηνό φαγητό στην πολυσύχναστη νυχτερινή αγορά, με τους πωλητές να πουλούν υπερτιμημένα pad thai σε ταξιδιώτες που δεν ήξεραν καλύτερα. Από εκεί, πήγαμε από μπαρ σε μπαρ, μεθυσμένοι σταδιακά, πριν καταλήξουμε στο Reggae Bar, το οποίο είναι διάσημο για δύο λόγους: κουβάδες με φτηνό ποτό και ένα ρινγκ του μποξ στο κέντρο.
Αλλά το ρινγκ δεν είναι για να παρακολουθείς επαγγελματίες ταϊλανδούς μπόξερ. Όχι, είναι εκεί, ώστε οι ταξιδιώτες να μπορούν να παρακολουθούν άλλους ταξιδιώτες να παλεύουν ο ένας με τον άλλον για δωρεάν κουβάδες ποτό. (Ένας “κουβάς” είναι ταϊλανδέζικο ουίσκι, Red Bull και Coca-Cola σε παιδικό κουβά στην παραλία. Σε συντρίβει πολύ.)
Καθώς μεθούσαμε περισσότερο, ο Τζέιμς με τόλμησε να μπω στο ρινγκ. “Έλα! Χρειαζόμαστε περισσότερο ποτό”, είπε και με παρακινούσε.
Καθώς η νύχτα περνούσε και το αλκοόλ έκανε τη δουλειά του, αποφάσισα να πω “γάμα το”. “Ωραία, θα το κάνω”, συμφώνησα, ενδίδοντας στην επιθυμία να πω ναι σε οτιδήποτε και να εντυπωσιάσω τους νέους μου φίλους.
Κατέληξα στο ρινγκ με έναν υπερμεγέθη Γερμανό που ήταν περίπου τόσο μεθυσμένος όσο κι εγώ.
“Καλά με”, είπα. “Δεν έχω τσακωθεί ποτέ”.
“Κανένα πρόβλημα. Αυτό είναι απλώς για πλάκα ούτως ή άλλως”, απάντησε με θολή, τονισμένη φωνή.
Όντας μεθυσμένος, ένιωσα λίγο υπερβολικό ζήλο και δεν τον “πήγαινα εύκολα”. Επιτέθηκα επιθετικά, χτυπώντας όπου μπορούσα, και ο πρώτος γύρος κλήθηκε υπέρ μου.
Στο δεύτερο γύρο, αντέδρασε, μη θέλοντας να χάσει από έναν Αμερικανό που είχε το μισό του μέγεθος. Τα χτυπήματά του πονούσαν, ακόμα και σε κατάσταση μέθης.
Εκείνος ο γύρος είχε κληθεί γι’ αυτόν.
Στον τελικό γύρο, ήμασταν και οι δύο λίγο επιθετικοί. Με νίκησε εύκολα, καθώς ο διαιτητής, μη θέλοντας να με χτυπήσει πολύ, κάλεσε γρήγορα τον γύρο — και τον αγώνα — γι’ αυτόν.
Αλλά όλοι αγαπούν ένα αουτσάιντερ, έτσι οι αποδοκιμασίες ξέσπασαν από το κοινό.
Με στόχο να ευχαριστήσει το πλήθος, το μπαρ κατέληξε επίσης να μου δώσει έναν δωρεάν κουβά, και ο Γερμανός κι εγώ επευφημούσαμε ο ένας τον άλλον. Οι φίλοι του ενώθηκαν με τους δικούς μου και κάναμε πάρτι όλη τη νύχτα.
Το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησα, ήμουν άκαμπτη σαν σανίδα και είχα ένα τρομερό hangover. Αν και ελαφρώς μελανιασμένος, μετά βίας μπορούσα να κουνηθώ. Κάθε μέρος του σώματός μου πονούσε.
“Γιατί είναι όλα επώδυνα; Τι κάναμε χθες το βράδυ;”
Χρειάστηκαν λίγα λεπτά, και μετά με χτύπησε (να το πω έτσι).
“Ωχ, ναι, έβαλα σε κουτί κάποιον χθες το βράδυ!”
Ενώ δεν σκεφτόμουν τις επιπτώσεις στο σώμα μου το προηγούμενο βράδυ, ήμουν καλά συντονισμένη μαζί τους τώρα. Έμοιαζε σαν ένα φορτηγό να είχε κάνει πίσω και κάτω το σώμα μου πολλές φορές καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι.
Οι φίλοι μου κι εγώ γελούσαμε και αστειευόμασταν για το πόσο ανόητο ήταν να βάζω κάποιον διπλάσιο στο μέγεθός μου για λίγο αλκοόλ. Ξάπλωνα εκεί πονώντας καθώς οι φίλοι μου ετοιμάζονταν, μέχρι που τελικά έπρεπε να ντυθώ μόνος μου. Κατευθυνθήκαμε στην παραλία για να απολαύσουμε τον ήλιο στην άμμο και να πάρουμε πρωινό.
Η πυγμαχία σε αυτό το ρινγκ ήταν ένα από τα πιο αυθόρμητα πράγματα που έκανα σε εκείνο το ταξίδι και, ενώ δεν θα το ξανακάνω, είναι μια από εκείνες τις στιγμές “γαμώτο ναι” που με έφερε πιο κοντά στους φίλους μου και μου δημιούργησε μια καλή ανάμνηση.
